قطعی اینترنت تضییع حق و حقوق ۹۰ میلیون ایرانی

به گزارش سلامت نیوز به نقل از شرق، آنچه این روزها دیگر هیچ تعجبی برنمی‌انگیزد، قطع اینترنت در شرایط ویژه است. به عمد از عبارت «شرایط ویژه» استفاده می‌کنم و نه شرایط جنگی، شرایط بحرانی، امنیتی یا … . احتمالا خوانندگان این سطور به خاطر دارند که در سال‌های گذشته حتی سابقه داشته است که به دلیل برگزاری کنکور یا امتحان نهایی نیز اینترنت منطقه اطراف حوزه برگزاری آزمون قطع شود. بی‌آنکه متوجه باشند و اصلا اهمیتی قائل باشند که اتصال به اینترنت یک حق شهروندی است. این موضوع برای تقریبا همه شهروندان بدیهی و شاید از فرط تکرار دل‌آزار است که در این روزگار دسترسی به اینترنت نه یک امتیاز ویژه، بلکه حق است. حق تک‌تک شهروندانی که در طول سال هزینه می‌کنند و به طرق مختلف به شبکه جهانی متصل می‌شوند، اما غم‌انگیز آنکه این جمله بدیهی و دل‌آزار از فرط تکرار را می‌توان به‌عنوان نادیده‌ترین جمله در ذهن و روندهای تصمیم‌گیری دولتمردان نیز در نظر گرفت.

سال‌ها فعالان اقتصادی و تلاشگران دسترسی به اینترنت آزاد، سیاسیون، جامعه‌شناسان و یک، دو جین قشر و صنف و متفکر گفتند که این قطعی اینترنت چه آسیب‌‎های جبران‌ناپذیری به بار می‌آورد. با اقتصاد نحیف دیجیتال کشور و با روح و روان افراد چه می‌کند، اما شنیده نشد؛ تا جایی که مشاور وزیر ارتباطات به‌تازگی اعلام کرده است که این روزها درآمد بسیاری از کسب‌وکارهای اینترنتی تا 80 درصد کاهش یافته است.

قابل درک و تلخ اینکه شنیده‌نشدن و تلخی نادیده گرفته‌شدن منجر به این شده که دیگر «قطعی اینترنت» به یک موضوع بدیهی در هر شرایط ویژه‌ای بدل شود. گویی دیگر اذهان ما شهروندان با این قطعی هم مانند دیگر قطعی‌ها خو گرفته است. موضوع تا جایی پیش رفته که در شرایط خاص، تأخیر در قطع اتصال شهروندان به اینترنت در کوچه و خیابان مایه سؤال همگان می‌شود که «پس چرا هنوز اینترنت ما وصل است؟».

گمان می‌کنم این نقطه، با آنکه پیش‌بینی‌پذیر بود، اما بی‌اندازه خطرناک و ضربه‌زننده است. در شرایطی که آسیب‌های یک ثانیه قطعی اینترنت قابل اندازه‌گیری نیست، عادت به نبود آن یعنی پذیرش آسیب‌های جبران‌ناپذیر به اقتصاد کشور، بستن راه ارتباطی کنشگران با یکدیگر و بسیار موارد دیگر که قصه پرغصه هرکدام به‌تنهایی می‌تواند تبدیل به یک کتاب شود.

باید مدام تکرار شود که این قطعی‌ها که جز تضعیف کشور در همه عرصه‌ها هیچ آورده‌ای ندارد، چه بر سر ما شهروندان می‌آورد. این پذیرش قطعی اینترنت در شرایط ویژه نباید منجر به آن شود که فراموش کنیم دسترسی به اینترنت در هر شرایطی یک حق انکارناپذیر است. باید از انجمن‌های صنفی، نهادهای علمی و اندیشمندان حوزه‌های مختلف خواست که از حق شهروندان دفاع کنند.

پرسش‌های جدی وجود دارد که آیا به‌راستی برای تأمین امنیت کشور هیچ راهی جز قطع دسترسی مردم به اینترنت وجود ندارد؟ خبرگان حوزه امنیت ملی در این زمینه باید نظر دهند که آیا در همه کشورهای دنیا در همه شرایط خاص، اولین اقدام عملی، قطع دسترسی شهروندان به اینترنت است؟ تا آنجا که هر سال با نزدیک‌شدن به برگزاری آزمون‌های سراسری، زمزمه آن شنیده شود؟ اصناف که در دوره‌های متعدد در این زمینه صحبت کرده‌اند، نباید به بهانه‌های واهی یا مکدر شدن از برخوردهای گذشته، احساس خستگی و در این زمینه سکوت کنند. هر یک روز قطعی اینترنت، به معنی آسیب‌های ویرانگر به اقتصاد کشور است. خستگی در اینجا معنی ندارد.

باید بارها برای برخی از تصمیم‌گیران توضیح داد که اگر امروز مشکلات بزرگ ناشی از هک‌شدن پلتفرم‌های مختلف گریبان کشور را گرفته است، درمان آن بستن دسترسی‌ها نیست؛ زیرا که همین بستن دسترسی‌ها، کیفیت نازل اینترنت، فیلترینگ گسترده،‌ تحریم‌های دیجیتال (که رفع آن اولویت آخر دستگاه‌های مسئول است)، بی‌توجهی به نظر متخصصان این حوزه و بی‌توجهی مطلق به فعالان واقعی بخش خصوصی است که سبب این مشکلات شده.

تکرار این سطور نباید ما را خسته کند و نباید با این قطعی‌ها مانند یک پدیده عادی برخورد کنیم. قطعی اینترنت تضییع حق و حقوق ۹۰ میلیون ایرانی است و برای تأمین امنیت باید راهی یافت که منجر به این تضییع نشود. باید به میدان آمد و هر روز این جملات بدیهی را برای تصمیم‌گیران تکرار کرد: اینترنت حق ماست.

منبع خبر