سروش و خدا بنده لو در تله!

پایگاه خبری تحلیلی نامه نیوز (namehnews.com) :

به گزارش “ورزش سه”، شب گذشته تیم فوتبال سپاهان با غلبه بر پرسپولیس، رقیب دیرینه خود در دیدار منتسب به ال‌کلاسکوی فوتبال ایران، توانست فاصله خود را با تراکتور صدرنشین با یک امتیاز حفظ کند، و تنور رقابت مدعیان را بیش از پیش داغ نگه دارد.

سپاهان که پس از استعفای مورایس در مقطعی، عملکردی ناموزون و نامطلوب را از خود به نمایش می‌گذاشت؛ با جذب پاتریس کارترون، به جمع مدعیان بازگشت و حالا انتظار می‌رود روزهای خوشی در انتظار این تیم و هوادارانش باشد.

به جهت پیروزی میزبان، و تحلیل تفکرات مربی تازه وارد، آنالیز فنی این دیدار به تیم سپاهان اختصاص دارد.

سپاهان بازی را با آرایش پایه 1-4-1-4 آغاز کرده است. البته آزادی عمل محمد کریمی گاها ساختار تیم را با دو هافبک پست 6 نیز نشان می‌دهد. 

سپاهان در اکثر مواقع برای شکستن پرس سرخ پوشان، با اضافه شدن استیون انزونزی به دو مدافع میانی، خط سه نفره تشکیل می‌دهد. این کار اغلب امروزه در فوتبال مدرن، برای پرس‌شکنی حریفانی که با دو مهاجم مرکزی فشار می‌آورند، انجام می‌شود.

در همین موقعیت محمد کریمی نیز عقب‌تر می‌آید و در فضای بین خطوط تیم پرسپولیس یعنی خط فشار (دو مهاجم پرسپولیس) و خط هافبک قرار می‌گیرد.

در چنین وضعیتی معمولا اگر کریمی یارگیری شود، گزینه‌های پاس دیگر، مثل مدافع کناری تیم (آریا یوسفی و حسین گودرزی) فعال می‌شوند.

در مواردی مطابق تصویر زیر، اگر که پرس توسط بازیکنان پرسپولیس، سنگین تر و با تعداد نفرات بیشتری انجام شود؛ معمولا انزونزی بالاتر بازی می‌کند و این کار دو دلیل است: اول این که، فولبک‌های تیم کمی عقب تر و با زاویه بازتر به عنوان گزینه پاس روی دست حضور دارند و دوم این که انزونزی با قرارگیری در کنار کریمی تشکیل یک محو دوگانه می‌دهد.

این کار سبب می‌شود تا به واسطه حضور این دو نفر، نفرات کمتری از عمق درگیری ایجاد کنند و همچنین در فاز دوم بازی‌سازی، پاس مهم‌تر و باارزش‌تر توسط انزونزی و یا کریمی به هم‌تیمی‌ها و یک‌سوم میانی زمین برسد.

برایان دابو اما نقشی متفاوت‌تر نسبت به کریمی و انزونزی دارد. او به عنوان بازیکن پست 10، بالاتر از دو هافبک میانی و دفاعی تیم بازی می‌کند که عجیب هم به نظر می‌رسد؛ چرا که او ذاتا یک هافبک پست 6 نگهدارنده است و برای آن نقش (پست 10) کمی کند به نظر می‌رسد. از طرفی اگر چه قابلیت پاس دهی بالایی دارد اما برای ارائه پاس‌های خلاقانه که توانایی تبدیل به پاس گل و یا پاسِ پاس گل دارند، اصلا مناسب نیست.

حضور درخشان او خصوصا در فاز دفاعی و برهم زدن نظم بازی پرسپولیس، شاید مهم‌ترین نقطه قوتش برای بازی در این منطقه از زمین بوده باشد.

برای پر کردن این نقصان (نبود پلی‌میکر تخصصی)، تیم از وضعیت هافبک‌های میانی چرخشی منعطف استفاده می‌کند. یعنی گاها بازیکنان به جای یکدیگر نقش‌های دیگر را بر عهده می‌گیرند. برای مثال در تصویر زیر، دابو کمی عقب‌تر آمده و در کنار انزونزی حضور دارد و کریمی کمی بالاتر بازی می‌کند.

در تصویر فوق، علاوه بر نکات ذکرشده می‌توان به اهمیت بازی‌سازی از عمق سپاهان اشاره داشت.

معمولا وقتی آن‌ها بخواهند از عمق به حریف یورش ببرند، سه هافبک میانی به یکدیگر نزدیک هستند. این کار علاوه بر حمایت عمقی، در صورت از دست دادن توپ تیم را کمتر مستعد ضدحمله از عمق کرده، اگر چه که در کناره‌ها می‌تواند آسیب‌پذیری تیم را افزایش دهد.

ترفندی که توانست موثر هم واقع شود. در صحنه گل دوم سپاهان، ابتدا بازی از عمق آغاز شده و در ادامه با بردن توپ به کناره‌ها، یوسفی قصد دارد با یک پاس بلند، کاوه رضایی و مهدی لیموچی را که در وضعیت دو در مقابل دو قرار گرفته‌اند صاحب توپ کند.

در ادامه لیموچی با دریافت توپ و بهره‌جویی از غفلت، خستگی و سردرگمی مدافعان، توانست سپاهان را به گل دوم برساند.

اما نقطه عطف سپاهان در این دیدار، تقویت ساختار دفاعی و برهم زدن بازی‌سازی پرسپولیس بود.

زرد پوشان با ارائه یک بازی منطقی، در زمان مناسب رویکرد بلاک و یا پرس را پیش می‌گرفتند.

تصویر زیر، ساختار دفاعی سپاهان را در وضعیت میدبلاک با آرایش 1-4-1-4 نشان می‌دهد.

نکته مهم در آرایش ساختار دفاعی سپاهان آن چیزی است که می‌توانست نقطه قوت پرسپولیس باشد. زردپوشان معمولان کریمی و دابو را پشت سر تک مهاجم هدف خود نگه می‌دارند. این کار سبب می‌شود تا عملا پیوت‌های (هافبک‌های دفاعی) پرسپولیس تحت فشار قرار بگیرند و اصطلاحا مارک شوند.

در این صورت بازیکنان پرسپولیس ناچار به نفوذ کاذب می‌شوند.

مشابه حرکت که خدابنده‌لو به جای رفیعی به عقب سوئیچ کرده است.

راه حل دیگر پرسپولیس ایجاد عرض سه نفره است که این کار هم با اضافه شدن کریمی یا دابو (بسته به شعاع حرکتی) به کاوه رضایی و ایجاد خط فشار دو نفره، تا حد زیادی در بازی‌سازی پرسپولیس توانست اخلال ایجاد کند.

نکته دیگر در ساختار پرس تیم سپاهان این است که، از آن جایی که مدافعان کناری پرسپولیس به هنگام بازیسازی بسیار باز می‌شوند و بالاتر بازی می‌کنند، در چنین شرایطی وینگر‌های سپاهان برای یارگیری نفر به نفر تا حد امکان با نفوذ بازیکن، عقب‌نشینی می‌کنند که در تصویر فوق، یارگیری مهدی لیموچی با فرشاد فرجی مشهود است.

ترفند دیگر پرسپولیس، استفاده از پاس‌های بلند مورب توسط کنعانی و ولسیانی است که این حربه هم تا حد نسبی توسط تیم سپاهان به خوبی مهار شد.

همان‌گونه که در تصویر زیر مشاهده می‌شود، زمانی که توپ برای بازی‌سازی به فلنک (گوشه) سمت راست پرسپولیس می‌رود، وینگر سمت راست سپاهان (محمد مهدی محبی) کمی عقب‌تر جای‌گیری کرده است.

به محض اینکه کنعانی اقدام به پاس بلند مورب می‌کند، وی به سرعت خود را به نیم فضای دفاعی سمت راست سپاهان نزدیک می‌کند و با ایجاد برتری عددی سعی در بازپس‌گیری توپ‌های دوم و سوم دارد.

سوای ابعاد فنی باید به این موضوع نیز اشاره داشت که حضور چهل هزار تن از بانوان هوادار دو تیم در کنار یکدیگر و به دور از حواشی احتمالی، شاید یکی از مهم‌ترین دلایل بالا رفتن سطح بازی بوده باشد.

از طرفی پاتریس کارترون در مدت زمان کوتاهی که سکان هدایت زردپوشان را بر عهده گرفت توانست تغییرات قابل ملاحظه‌ای را اعمال کند و حال با توجه به دگرگونی‌های به وجود آمده، هواداران این تیم متوقعند که کارترون بتواند کار نیمه تمام، ژوزه مورایس را به سرانجام رسانده و آن‌ها را پس از چندین سال ناکامی به قهرمانی لیگ برتر برساند.

منبع خبر