آگراندیسمان؛ قسمت چهل و ششم | بررسی بازی «ژولیتِ رضاعی» در نقش «زیبا» در فیلم «زیبا صدایم کن» | ترانه‌ای نو

سما بابایی | «زیبا صدایم کن» یکی از برترین فیلم‌های جشنواره‌ی امسال است. فیلمی آبرومند که در پسِ یک فیلم‌نامه‌ی خوب و کارگردانی حساب‌شده و بازی‌های درخشان، پس از انبوهِ فیلم‌های گیشه‌پسند، حرفی برای گفتن دارد. اما در کنارِ همه‌ی اینها رسول صدرعاملی بعد از معرفی بازیگرانی چون ترانه علیدوستی، پگاه آهنگرانی، سوفی کیانی و دیگران که حالا تعداد‌شان خودخواسته از سینما فاصله گرفته‌اند، فرصتی را فراهم آورده تا یک چهره‌ی تازه به سینمای ایران معرفی کند: ژولیتِ رضاعی.

به گزارش فیلم‌نیوز، «ژولیت رضاعی» تازه‌ترین کشف رسول صدرعاملی است که در فیلم «زیبا صدایم کن» در کنار امین حیایی بازی تحسین‌برانگیزی دارد.

 ویژگی ظاهری | این نخستین تجربه‌ی سینمایی «ژولیت رضاعی» در مقام بازیگر است، اما جنس بازی، درک از شخصیت، و حضور تأثیرگذارش نشان می‌دهد که با بازیگری روبه‌رو هستیم که می‌تواند به یکی از چهره‌های مهم سینمای ایران بدل شود، درست مثلِ اتفاقی که برای دیگر بازیگرانِ صدرعاملی رخ داد. فیلم با او شروع می‌شود و  از همان لحظه‌ی ورود، گریم و طراحی لباس او عنصری کلیدی در تعریف شخصیت دختری نوجوان است که زندگی به او یاد داده است که باید به‌تنهایی گلیمِ خود را از آب بیرون بکشد و خیلی زودتر از آنچه باید بزرگ شود. گریم و لباسِ او با حفظ سادگی و واقع‌گرایی، حکایت از دختری دارد که متفاوت از دیگر هم‌نسلانِ خویش است که این روزها به نسلِ «زد» معروف شده‌اند. چهره‌ی «زیبا»، زیباست و معصوم؛ اما در پسِ این معصومیت می‌توان تجربه‌های تلخی را نیز مشاهده کند که دختری از سر گذرانده که مادرش در سه سالگی ترکش کرده و پدرش سال‌هاست در بیمارستان روانی بستری است. این تصمیم هوشمندانه در چهره‌پردازی باعث شده که مخاطب، «زیبا» را بپذیرد.

ژولیت رضاعی در فیلم «زیبا صدایم کن» به خوبی توانایی‌هایش را به رخ می‌کشد.

جنس بازی | نکته‌ی قابل‌توجه درباره‌ی بازی ژولیت رضاعی این است که در تمام لحظات، کنترل کاملی بر میزان احساسات و واکنش‌های خود دارد. او خود را کاملا به کارگردان سپرده تا از او بازی‌ای بگیرد که اغراق‌شده نیست و در عینِ حال حسِ درونی مخاطب را بیان می‌کند.  او در اولین تجربه‌ی سینمایی خود، اجرای کنترل‌شده‌ای دارد و دختری نوجوان و خودساخته‌ای را تصویر کرده که قابلِ باور است. دختری که پدرش را دوست دارد؛ اما به تلفنِ او جواب نمی‌دهد. گاهی حسرتِ زندگی بی‌دغدغه‌ی دیگران را می‌خورد و گاه گلایه‌مند از دنیاست و در عین حال آن‌قدر دیوانگی دارد که با پدرِ مجنونش به بالای آن تاور کرین برود و زیرِ باران با پدرش گفت‌وگو کند. این میزان از درک از زبان بدن و بیان تصویری، معمولاً در تجربه‌های اول دیده نمی‌شود، اما رضاعی نشان داده که از از اولین تجربه‌ی خود، زبانِ دوربین را می‌شناسد و این مهم‌ترین عاملی است که باعث شده بازی‌اش به چشم بیاید و در ذهن مخاطب بماند. 

ژولیت رضاعی در کنار امین حیایی درخشان ظاهر شده است.

اهمیت نقش | نقش ژولیت رضاعی در زیبا صدایم کن یکی از ستون‌های اصلی فیلم است. این شخصیت، به‌عنوان یک «قهرمان» هم بخش مهمی از بار عاطفی داستان را در کنش‌هایش با پدری که نقشِ آن را «امین حیایی» برعهده دارد، به دوش می‌کشد و هم در نقطه‌ی تلاقی بسیاری از تنش‌هایی است که در طول یک ساعت و نیم رخ می‌دهد. احتمال اینکه این نقش برای او نقطه‌ی آغاز یک مسیر درخشان باشد، بسیار زیاد است. بازیگری که اگر انتخاب‌های درستی در ادامه‌ی مسیر داشته باشد، می‌تواند به یکی از چهره‌های مهم بازیگری در سال‌های آینده تبدیل شود.

منبع خبر