5 دارویی که نباید همراه با منیزیم مصرف شود

به گزارش سلامت نیوز به نقل از هلث، منیزیم یک ماده معدنی ضروری برای بسیاری از عملکردهای بدن است و برای بیش از 300 واکنش بیوشیمیایی در بدن از جمله کنترل قند خون، تنظیم فشار خون و عملکرد عضلانی و عصبی ضروری است. منیزیم همچنین از سلامت استخوان ها حمایت می کند و وجود مقادیر کافی از آن برای سلامت ایمنی و ریتم طبیعی قلب ضروری است.

منیزیم به طور طبیعی در بسیاری از غذاها یافت می شود و به عنوان یک مکمل غذایی نیز موجود است. منابع غذایی خوب منیزیم شامل آجیل، دانه‌ها، حبوبات، غلات کامل، میوه‌هایی مانند موز و آووکادو و سبزیجات تیره و برگ‌دار مانند اسفناج است.

منیزیم همچنین به عنوان یک ماده مغذی به غلات و سایر غذاهای غنی شده اضافه می شود.

در حالی که منیزیم به عنوان مکمل در دسترس است، مصف آن به این شکل توصیه نمی شود مگر اینکه کمبود منیزیم داشته باشید.

مصرف کدام داروها با منیزیم ممنوع است؟

آنتی بیوتیک ها

منیزیم می تواند با آنتی بیوتیک های خاصی از جمله تتراسایکلین ها مانند دکلومایسین (دمکلوسیکلین)، ویبرامایسین (داکسی سایکلین) و آنتی بیوتیک های کینولون مانند سیپرو (سیپروفلوکساسین) و لواکین (لووفلوکساسین) تداخل داشته باشد.

آنتی‌بیوتیک‌هایی که با منیزیم مصرف می‌شوند یا خیلی زود بعد از منیزیم مصرف می‌شوند ممکن است به‌درستی جذب نشوند یا به‌طور مؤثر عمل کنند. برای اطمینان از جذب مطلوب، آنتی بیوتیک های خود را حداقل دو ساعت قبل یا 4 تا 6 ساعت بعد از مصرف مکمل منیزیم مصرف کنید.

این بازه زمانی بر اساس نوع آنتی بیوتیکی که مصرف می کنید متفاوت است.

دیورتیک ها

دیورتیک ها داروهایی هستند که به بدن کمک می کنند تا نمک و مایعات اضافی را دفع کند و باعث می شود کلیه ها ادرار بیشتری تولید کنند. مصرف دیورتیک ها در کنار منیزیم، بسته به نوع دیورتیک مصرفی، می تواند از دست دادن منیزیم از طریق ادرار را افزایش یا کاهش دهد.

مصرف دیورتیک ها همراه با منیزیم نیز اثرات منیزیم را خنثی می کند زیرا باعث هیپومنیزیمی می شوند، وضعیتی که در آن سطح منیزیم به طور خطرناکی در خون کاهش می یابد.
سطوح پایین منیزیم می تواند علائمی مانند ضعف عضلانی، تحریک پذیری بیش از حد و خواب آلودگی ایجاد کند.

بیس فسفونات ها

مکمل های غنی از منیزیم می توانند جذب بیس فسفونات های خوراکی، خانواده ای از داروهای مورد استفاده برای درمان پوکی استخوان، را کاهش دهند. این تداخل زمانی رخ می دهد که بیس فسفونات ها، مانند فوزاماکس (آلندرونات) خیلی زود قبل یا بعد از منیزیم مصرف شوند. برای جلوگیری از این امر، بیس فسفونات ها را حداقل دو ساعت قبل یا بعد از مصرف مکمل منیزیم مصرف کنید.

این زمان بستگی به این دارد که از کدام بیس فسفونات استفاده می کنید. برای برخی از انواع این دارو، توصیه این است که 30-60 دقیقه صبر کنند.

داروهای مهارکننده پمپ پروتون (PPI)

هنگامی که برای مدت طولانی (بیش از یک سال) مصرف می شود، داروهای مهارکننده پمپ پروتون (PPI) که زخم معده را درمان می کنند و علائم رفلاکس اسید را تسکین می دهند، می توانند باعث کاهش سطح منیزیم خون شوند.

زخم های گوارشی زخم های باز در داخل معده هستند، در حالی که رفلاکس اسید وضعیتی است که زمانی رخ می دهد که اسید معده به سمت مری حرکت می کند و باعث ایجاد احساس سوزش می شود که به عنوان سوزش سر دل شناخته می شود .

داروهای PPI عبارتند از Nexium (اسومپرازول) و Prevacid (لانسوپرازول). اگر PPI مصرف می‌کنید یا برای شما تجویز شده است، قبل از شروع درمان طولانی‌مدت PPI، به یک پزشک مراجعه کنید تا سطح منیزیم خون شما را بررسی کند و در حین مصرف دارو، آزمایش‌های دوره‌ای سطح منیزیم خون خود را برای شما تجویز کند.

روی

روی یک ماده معدنی ضروری است که در مقادیر کم برای حمایت از سلامت لازم است. این ماده معدنی نقش مهمی در بهبود زخم، عملکرد سیستم ایمنی، لخته شدن خون و سایر عملکردهای بدن دارد.

تحقیقات نشان داده است که مصرف دوزهای بسیار بالای روی در کنار منیزیم می تواند بر توانایی بدن در جذب و تنظیم منیزیم تأثیر بگذارد. برای جلوگیری از این تداخل احتمالی، روی و منیزیم را جداگانه و در ساعات مختلف روز مصرف کنید.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

اگر هر یک از داروهای فوق را مصرف می کنید، با پزشک در مورد بی خطر بودن مصرف داروهای خود با منیزیم مکمل مشورت کنید. در برخی موارد، اگر منیزیم در زمان متفاوتی نسبت به داروی شما تجویز شود، همچنان می‌توانید آنهها را مصرف کنید.

همچنین در صورت مشاهده هر گونه عوارض جانبی منیزیم که ممکن است شامل برافروختگی پوست، درد شکم، اختلال در رفلکس ها، اسهال ، تهوع یا استفراغ باشد، باید به پزشک مراجعه کنید. سایر عوارض جانبی ممکن است شامل اختلالات الکترولیتی مانند هیپوکلسمی و هیپرکالمی باشد.
در اینجا دو وضعیت مرتبط با کلسیم وجود دارد که باید از آنها آگاه باشید:

هیپوکلسمی: وضعیتی که در آن سطح کلسیم خیلی کم می شود. این وضعیت ممکن است منجر به علائمی مانند تشنج، اسپاسم و انقباضات عضلانی، و پارستزی (احساس سوزش، سوزش یا گزگز در پوست) شود.
هیپرکالمی: وضعیتی که در آن سطوح پتاسیم بیش از حد بالا می‌رود که می‌تواند باعث آریتمی‌های قلبی (ناهنجاری در ضربان قلب)، ضعف عضلانی یا فلج شود.

سایر عوارض جانبی جدی منیزیم عبارتند از دشواری تنفس، نارسایی قلبی و هیپوترمی (زمانی که دمای مرکزی بدن به زیر 95 درجه فارنهایت می رسد). در حالی که اگر منیزیم در دوز و شکل صحیح مصرف شود، عوارض جانبی نادر است، اما همچنان ممکن است رخ دهد. اگر عوارض جانبی جدی را تجربه کردید، به نزدیکترین اورژانس خود مراجعه کنید یا با ۱۱۵ تماس بگیرید.

منبع خبر