مشکلات درمان بیماران در مراکز خصوصی و دولتی

به گزارش سلامت نیوز به نقل از اطلاعات، در برخی از کشورها، پزشکان ۳ روز در هفته حق طبابت دارند و از نظر مالیاتی نیز تحت کنترل کامل هستند، آن هم نه از بی‌میلی، بلکه اولاً این کار قانونی و ثانیاً از روی میل و علاقه است. 
 

در کشور ما پزشکان ۲ دسته‌اند؛ یک دسته پزشکانی که به قسم خود پایبندند و خود را از ملت می‌دانند و گروه متاسفانه کثیری از پزشکان این مرز و بوم نیز سرمایه‌گذاری در کشورهای پیشرفته، از مسکن گرفته تا سایر امور را از محل حق‌العلاج بیماران تامین می‌کنند. بعضی از پزشکانی که جراح نیستند، معمولاً بیمار را به صورت یک پروژه می‌بینند و تا آنجا که امکان داشته باشد، درمان را طولانی‌تر می‌کنند و طی این مدت علاوه بر ویزیت، معرفی به جراح مورد قبول و لزوماً، آزمایشگاه، مرکز تصویربرداری و حتی داروخانه‌های به اصطلاح معتمد! جزیی از پروژه است و به تدریج با آمدن بیماران جدید، بیماران قبلی به صورت یک پرونده درمی‌آیند که هر چند مدتی باید برای ادامه درمان مراجعه کنند. 

حق ویزیت اینگونه پزشکان نیز به لحاظ ملاحظات مالیاتی یا نقدی و یا عمدتاً از طریق معرفی حساب خاص به نام یک فرد، از منشی مطب گرفته تا افراد غریبه است. 

این پزشکان از طرف دیگر نیز نمی‌خواهند مالیات حقه را بپردازند. حال بپردازیم به پزشکان جراحی که به قسم خود پایبند نیستند و خود را از ملت نمی‌دانند. قدم اول معرفی جراح در بیمارستانی که در آنجا کار می‌کنند و رفتن به بیمارستان و تشکیل پرونده، و بعد که عارضه و  موضوع جراحی مشخص شود، جراح صراحتاً حق‌الزحمه خود را از طریق حسابی که معرفی می‌کند، می‌خواهد و پس از واریز وجه، قرار جراحی را می‌گذارند. بعد از آن هم به طریق معمول بیمار یکی دو شب در «آی.سی.یو» خوابانده می‌شود و سپس با توجه به صف انتظار بیماران جدید، بیمار جراحی شده مرخص می‌گردد و یا زودتر و یا دیرتر از موعد و در کمتر مواردی طبق موعد تعیین شده، منتهی قبل از ترخیص بیمار با صورتحساب سنگین معالجه که بایست تسویه کند، روبرو می‌شود. بعد از ترخیص نیز به طور متناوب بیمار را ویزیت می‌کنند تا بیماران جدید جایگزین شوند و سپس بیمار را معمولاً به پزشک مورد نظر خود معرفی می‌کنند و پروژه دیگری ایجاد می‌شود. 

البته شرکت‌های بیمه تکمیلی تا حد ناچیزی و طی مدت طولانی، مقداری از هزینه معالجه بیماران بیمه شده را می‌پردازند. 

حالا در مورد بیمارستان‌های دولتی و یا تحت پوشش دانشگاه‌های علوم پزشکی و بیمارستان‌های خصوصی باید اذعان کرد که به علت گرانی هزینه‌های معالجه در بیمارستان‌های خصوصی، مردم به سمت بیمارستان‌های دولتی رو می‌آورند که یکی از موارد موثر در شلوغی و ازدحام بیمارستان‌های دولتی است. 

در بیمارستان‌های دولتی علیرغم این که از نظر کادر درمانی در مضیقه هستند، ولی کارکنان آن‌ها با جان و دل از بیماران نگهداری می‌کنند و پس از ترخیص و صورت حسابی که معمولاً بیمه پایه پوشش می‌دهد، با اندک هزینه، راهی خانه‌های خود می‌شوند. اما در بیمارستان‌های خصوصی از زمانی که قدم به آنجا می‌گذارید، کنتور پول به حرکت در می‌آید، اورژانس و بستری در بخش، جراحی و بستری بعد از معاینه‌ها و آزمایش‌های متعدد، هتلینگ بیمارستان، پزشکانی که بعضاً به عنوان مشاور از طرف جراح معرفی می‌شوند و بیماران را ویزیت می‌کنند و سایر هزینه‌ها از آزمایش و تصویربرداری گرفته تا سایر اقدامات درمانی انجام می‌گیرد و سپس نوبت می‌رسد به زمان ترخیص، بیمارستان‌های خصوصی از نظر قرارداد با بیمه‌های تکمیلی وضع نابسامانی دارند و در زمان ترخیص معمولاً صورت حساب از سوی بیماران پرداخت می‌شود تا بعدها به بیمه‌های مربوطه مراجعه کنند. بیمار ترخیص می‌شود با این ابهام در ذهن خود که آیا جراحی خوب بوده است یا نه، صورت حساب پرداختی اگر به صورت قرض بوده است، چگونه تسویه شود و در آخر داروهای تجویزی را نیز باید فراهم کند. برخی از مردم اعتقاد دارند کاری که بیمارستان‌های خصوصی می‌کنند، متفاوت با بیمارستان دولتی از نظر کیفیت است که در این خصوص قضاوت را به دیگران وا می‌گذاریم. 

در برخی از کشورها، از بیمارستان‌های دولتی بیشتر استقبال می‌شود، هم از نظر کادر پزشکی و هم با توجه به تجهیزات به روزی که دارند و دولت‌های ذیربط نیز از این نوع بیمارستان‌ها کاملاً حمایت می‌کنند. در کشور خودمان به بیمارستان‌های تحت پوشش مجتمع‌های پزشکی دانشگاهی و نیز دولتی بها می‌دهند، اما کافی نیست، علیرغم این که معمولاً تجهیزات اینگونه بیمارستان‌ها به مراتب به روزتر از بیمارستان‌های خصوصی است، پیشنهاد می‌کنم که درمان و بستری شماری از بیماران در بیمارستان‌های استان‌های کشور صورت گیرد. بخش قابل توجهی از بودجه عمرانی این مرز و بوم باید صرف به روز شدن این بیمارستان‌ها شود، ضمن این که توسعه آن‌ها در دستور کار دولت باشد. به نظر می‌رسد فعلاً در استان‌ها و به خصوص مراکز آنها حداقل یکی دو بیمارستان دولتی تحت پوشش باید ایجاد شود تا هجوم هموطنان شهرستانی که از سر ناچاری به تهران می‌آیند کمتر شود. امیدوارم به جایی برسیم که اهالی پایتخت برای درمان به یکی از استان‌های مربوطه در شهرستان‌ها هم مراجعت کنند، که آن وقت باید دید که بیمارستان‌های خصوصی در چه وضعیتی قرار می‌گیرند، وقتی که کادر درمانی دولتی و یا تحت پوشش به امکانات به روز، مجهز شوند و روز به روز توسعه یابند، شاید بتوان حدس زد که چه آینده‌ای خواهند داشت. 

حال بپردازیم به چگونگی تهیه داروهای تجویزی در زمان ترخیص بیماران که معمولاً پزشکان تجویز خود را در آن زمان آنلاین مرقوم می‌دارند. از یک طرف شرکت‌های دارویی پیشکسوت از گرانی ارز و کمبود آن برای واردات مواد اولیه شکایت دارند و ادعا می‌کنند که باید داروها گرانتر شود، وگرنه امکان ورشکستگی کارخانه‌های دارویی وجود دارد و از طرف دیگر مردم شاهد تاسیس شمار زیادی داروخانه در تهران هستند، که دلیل آن هم روشن است. داروسازان پیشکسوت داروهای معمول خود را تولید می‌کنند که معمولاً ارزبری بالایی نیز دارند، ولی چند شرکت داروسازی جدید با شرکت‌های جدید دیگری که معمولاً در ۲ جزیره جنوب کشور به ثبت رسیده‌اند و امتیاز ساخت داروهایی را ظاهراً از خارج گرفته‌اند، همکاری می‌کنند و داروها را با قیمت‌های گزاف عرضه می‌دارند. در واقع درآمد عمده داروخانه‌ها بخصوص شامل مکمل‌ها، لوازم فیزیوتراپی، لوازم بهداشتی و آرایشی است. 

مردم به داروخانه‌ها مراجعه می‌کنند که معمولاً نسخه‌ها به طور کامل قابل تهیه نیست و بعضی ها چند داروخانه را تجربه می‌کنند، تا شاید دارویی را که نایاب است، تهیه نمایند، که آخرالامر اینگونه داروها از سوی برخی از داروخانه‌ها، به نرخ آزاد قابل تهیه می‌شود. 

حال، بیمار درمان شده پس از طی مراحل بالا اگر دوباره بیمار نشود، شانس آورده است و شاید بتواند به سایر گرفتاری‌های زندگی خود برسد!

منبع خبر