ایرباس A350-1000ULR در راهست؛ پروازهای ۲۲ ساعته بدون توقف!

از ایرباس A350-1000ULR رونمایی شد. پرواز مستقیم از سیدنی به لندن در یک مرحله، برای دهه‌ها یک رؤیای دست‌نیافتنی بود که حتی پیشرفته‌ترین هواپیماها نیز در برابر محدودیت‌های سوخت (و توان انسان) سر تسلیم فرود می‌آوردند. اکنون شرکت هواپیمایی کانتاس (Qantas) اعلام کرده است که این افسانه در آستانه تبدیل شدن به واقعیت روزمره است.

امکانات و مشخصات ایرباس A350-1000ULR

نخستین فروند از هواپیمای ایرباس A350-1000ULR که پرچم‌دار برنامه‌ی «پروژه سان‌رایز» کانتاس محسوب می‌شود، مراحل اصلی مونتاژ خود را در شهر تولوز فرانسه به پایان رسانده است. بال‌ها، دم و ارابه‌ی فرود نصب شده‌اند؛ مرحله‌ی بعد شامل نصب موتور، تجهیز به سامانه‌های ابزار دقیق و انجام مجموعه‌ای از پروازهای آزمایشی خواهد بود تا پیش از تحویل نهایی در اواخر سال 2026 آماده شود. اگر همه‌چیز مطابق برنامه پیش برود، مسافران تجاری تا اوایل سال 2027 می‌توانند برای نخستین‌بار پروازهای بدون توقف از سیدنی به لندن و نیویورک را تجربه کنند.

برای هر مسافری که پس از 14 ساعت پرواز هنوز با 8 ساعت پرواز دیگر تا مقصد روبه‌رو می‌شود، این تحول یک «زلزله‌ی واقعی» در سفرهای هوایی خواهد بود. این مدل از ایرباس A350، یک هواپیمای دوربرد معمولی نیست. مهندسان ایرباس طراحی آن را با افزودن یک مخزن سوخت مرکزی‌عقبی با ظرفیت 20,000 لیتر بازطراحی کرده‌اند تا برد پرواز را به زمان خیره‌کننده‌ی 22 ساعت افزایش دهند. این یعنی دیگر نیازی به توقف‌های معمول در سنگاپور، دوحه یا لس‌آنجلس نخواهد بود.

پیکربندی داخل هواپیما نیز به همان اندازه غیرمتعارف است. به جای نصب 350 صندلی مانند سایر مدل‌های A350-1000، شرکت کانتاس تنها 238 صندلی نصب خواهد کرد. این تراکم کمتر از برخی جت‌های شخصی است و تصمیمی آگاهانه به‌شمار می‌رود که در آن، صندلی‌های اقتصادی فدای فضای تنفس و کابینی با طراحی ویژه برای حفظ تاب‌آوری انسان شده‌اند. البته این نخستین بار نیست که خطوط هوایی وعده‌ی کاهش تراکم مسافران را می‌دهند؛ بنابراین باید دید در عمل تا چه حد این وعده تحقق می‌یابد.

میان کلاس‌های پرمیوم اکونومی و اکونومی، فضایی با نام منطقه سلامت (Wellbeing Zone) طراحی شده که اختصاص به حرکات کششی، تمرین‌های هدایت‌شده، ایستگاه‌های آبرسانی و نورپردازی‌هایی برای فریب ریتم شبانه‌روزی بدن دارد. این فضا ترکیبی است از «استودیوی یوگا» و «اسپا با حال‌و‌هوای علمی‌تخیلی».

کانتاس در طراحی این فضا با پژوهشگران مرکز چارلز پرکینز در دانشگاه سیدنی همکاری کرده است تا از رنگ نور گرفته تا زمان‌بندی وعده‌های غذایی، همه‌چیز بر اساس زیست‌شناسی بدن انسان تنظیم شود. هدف تنها ایجاد راحتی نیست، بلکه کاهش شوک فیزیولوژیک ناشی از عبور از 10 منطقه‌ی زمانی در یک پرواز واحد است.

چیدمان کابین که تحت نظارت طراح استرالیایی «دیوید کائون» انجام شده، با همین فلسفه شکل گرفته است: ترکیبی از آرامش لمسی و آینده‌گرایی کنترل‌شده. حتی منوی پذیرایی نیز از نظر تأثیر بر چرخه‌ی خواب و سطح آب بدن مورد آزمایش قرار گرفته است.

منطق کلی پروژه ساده است: اگر بتوان در طول یک پرواز 22 ساعته، هماهنگی نسبی میان بدن و مغز مسافران را حفظ کرد، می‌توان در قبال آن هزینه‌ی بیشتری مطالبه نمود.

طولانی‌ترین بازی در آسمان

پروژه سان‌رایز نام خود را از پروازهای دوران جنگ جهانی دوم کانتاس با عنوان «دابل سان‌رایز» وام گرفته است؛ زمانی که قایق‌های پرنده‌ی کاتالینا، استرالیا را به بریتانیا متصل می‌کردند. آن پروازها بیش از 30 ساعت طول می‌کشیدند.

نسخه‌ی امروزی بسیار سریع‌تر، ایمن‌تر و سودآورتر است، اما همان بار نمادین ملی را بر دوش می‌کشد: غلبه بر «استبداد فاصله» که همواره استرالیا را از بازارهای اصلی جهان جدا کرده است. کانتاس تاکنون سفارش 12 فروند ایرباس A350-1000ULR را ثبت کرده و روی این باور سرمایه‌گذاری کرده است که پروازهای فوق‌دوربرد، مرز جدید «اعتبار و پرستیژ» در صنعت هوانوردی خواهند بود. منطق تجاری آن نیز روشن است: «زمان برابر با پول است». حذف تا 4 ساعت از مسیرهای دارای توقف می‌تواند مدیران و مسافران پردرآمد را ترغیب کند تا مسیرهای عبوری از خاورمیانه را کاملاً کنار بگذارند.

با این حال، چالش‌ها اندک نیستند. پروازهای طولانی، مقررات مربوط به مدت خدمت خدمه را به چالش می‌کشند، برنامه‌های تعمیر و نگهداری را فشرده‌تر می‌کنند و آستانه‌ی تحمل مسافران را می‌آزمایند. خود هواپیما نیز به دلیل سامانه‌ی سوخت منحصربه‌فردش، ملزم به گذر از مراحل گواهی‌نامه‌ای اضافی شده است. تاکنون همین موضوع باعث تأخیر نزدیک به یک‌ساله در تحویل آن شده است.

پروازهای فوق‌دوربرد همیشه در مرز ظریف میان محدودیت‌های انسانی و جسارت فناورانه حرکت کرده‌اند. قمار کانتاس بر این است که جهش بعدی در راحتی سفرهای هوایی نه از طریق هواپیماهای سریع‌تر، بلکه با ایجاد محیط‌هایی هوشمندتر و هماهنگ با فیزیولوژی انسان محقق خواهد شد.

اگر این پروژه با موفقیت همراه شود، می‌تواند تأثیری عمیق بر صنعت هوانوردی جهانی بر جای گذارد؛ مدل‌های سنتی «هاب و اسپوک» بخشی از نفوذ خود را از دست خواهند داد و مفهوم «پرواز بدون توقف به هر نقطه» می‌تواند به معیار جدید پروازهای ممتاز تبدیل شود.

منبع خبر