آگراندیسمان قسمت سی‌وهفتم | بررسی کارگردانی و اجرای احسان علیخانی در رئالیتی‌شو «جوکر» | این من هستم احسان، همه کاره جوکر

احسان علیخانی با سه برنامه پرمخاطب «ماه عسل»، «عصرجدید» و «جوکر» ثابت کرده توانایی زیادی در ساخت برنامه و جلب توجه مخاطبان دارد. در توانمندی و موفقیت این شخصیت شکی نیست و همین حالا هم می‌توان «جوکر» علیخانی را یکی از جذاب‌ترین و پرمخاطب‌ترین برنامه‌های شبکه نمایش خانگی دانست. با این‌حال نمی‌توان این مسئله را نادیده گرفت که با تمام نقاط مثبت برنامه‌ای مثل «جوکر»، برخی ویژگی‌های علیخانی مثل مداخله‌ زیاد در امور، کنترل‌گری‌ها و تلاش‌هایش برای جلب توجه، تعریف و تمجیدهای فراوانش از برنامه و خیلی وقت‌ها رفتاری که در قبال شرکت‌کننده‌ها از خود بروز می‌دهد، باعث دلزدگی مخاطبان می‌شود.

به گزارش فیلم‌نیوز، چهارشنبه 3 بهمن قسمت اول فینال «جوکر2» منتشر شده و دیگر زمان زیادی تا پایان انتشار آن باقی نمانده است. به همین دلیل آگراندیسمان این هفته را به اجرا، کارگردانی و به‌طور کلی شیوه حضور احسان علیخانی در این برنامه اختصاص داده‌ایم.

اجرای علیخانی در جوکر به نحوی است که مخاطب حس می‌کند او دائم در حال خودنمایی است.

شیوه کارگردانی | احسان علیخانی برنامه‌ساز کاربلدی است. خیلی خوب مدیریت می‌کند و توانایی‌اش در ساخت برنامه‌ای در حد و اندازه «عصرجدید» و «جوکر» بالاست. تلاش‌هایش در این دو برنامه نتیجه‌بخش بوده و طبیعی است که در ادامه هم شاهد ساخته شدن برنامه‌های مهمی به کارگردانی و تهیه‌کنندگی او خواهیم بود. او در شرایط سخت و پیچیده این روزها «جوکر» را ساخت و ناگفته پیداست با مشکلات زیادی هم روبه‌رو بود؛ برنامه‌ای که اوایل کار خود علیخانی هم به موفقیتش مطمئن نبود و حاضر نشد پشت آن بایستد. اگر به خاطر داشته باشید آن اوایل حتی نام علیخانی هم روی برنامه نبود و بعد از موفقیت چند قسمت تازه از خودش رونمایی کرد و نامش را در تیتراژ آورد؛ اتفاقی که خیلی‌ها آن زمان حتی آن را جرزنی دانستند. علیخانی در فصل دوم تصمیم گرفت به جای سیامک انصاری یا هر مجری دیگری، خودش اجرا را به عهده بگیرد و مشکل اصلی همین جا شکل گرفت؛ اینکه علیخانی بین جایگاهش به عنوان یک کارگردان و یک مجری مرزی قائل نیست. به جای اینکه پشت صحنه و دور از چشم مخاطبان کارگردانی کند و کنترل موقعیت‌ها را به دست بگیرد، این هدایت را پیش روی مخاطبان انجام می‌دهد؛ مشکلی که در فصل اول جوکر با آن مواجه نبودیم. درواقع مسابقه در فصل اول برنامه با حضور سیامک انصاری به عنوان مجری پیش می‌رفت و هدایت شرکت‌کننده‌ها در پشت صحنه اتفاق می‌افتد و جذابیت اثر بسیار بالاتر بود. اینکه علیخانی مدام جلوی چشم همه به شرکت‌کننده‌ها یا زامبی‌ها یادآوری کند باید چه حرکاتی را انجام دهند و چه وظیفه‌ای دارند احساس خوبی به مخاطبان نمی‌دهد. مثلا در یکی از برنامه‌های سری قبل، یوسف تیموری به عنوان زامبی در برنامه ظاهر شده بودو علیخانی تک‌تک رفتارهایش را به او توضیح می‌داد. خب این مسئله باعث شده بود احساس کنیم او کوچکترین اختیاری از خودش ندارد و بدون هدایت علیخانی حتی یک کلمه حرف هم برای گفتن نداشته باشد. در صورتی که علیخانی از چهره‌ها دعوت می‌کند بیایند تا برنامه به واسطه حضورشان جذاب شود و باید طوری رفتار کند که بار جذابیت برنامه روی دوش آنها باشد اما به نظر می‌رسد کاری می‌کند که خودش بیشتر از همه به چشم بیاید. نکته دیگر اینکه «جوکر» به اندازه کافی جذاب است و نیازی به این ندارد که علیخانی مدام بخواهد از امکانات و شرایط جدید آن تعریف کند. شاید اگر اجازه می‌داد این شرایط را مخاطبان ببینند و قضاوت کنند احساس بهتری در آنها به وجود می‌آورد.

اجرای علیخانی در جوکر به گونه‌ای است که انگار به مخاطب می‌گوید فقط من را ببین.

بررسی اجرا | علیخانی سال‌ها قبل به واسطه اجرای برنامه «ماه عسل» به مخاطبان معرفی شد و مورد توجه قرار گرفت. او «ماه عسل» را یک‌تنه هدایت می‌کرد و از آنجایی که برنامه‌ای «گفت‌وگو محور» بود می‌طلبید زیاد صحبت کند و در گفت‌وگویش با مهمان برنامه ماجراها را پیش ببرد. صحبت کردن طولانی علیخانی در «ماه عسل» اتفاقی طبیعی بود اما بعدتر به یکی از نقاط ضعف مهم «عصرجدید» و «جوکر» بدل شد. «عصرجدید» نیازی به مجری نداشت و با حضور چهار داور به‌خوبی می‌توانست حق مطلب را ادا کند اما علیخانی در جایگاه مجری قرار گرفت و برای خودش نقش جدیدی تعریف کرد. صحبت‌های طولانی‌اش در ابتدا و میانه برنامه با انتقادهای زیادی روبه‌رو شد و حتی به جایی رسید که داورها هم سر شوخی‌شان با پرحرفی او باز شد. حالا در «جوکر» بار دیگر با چنین شرایطی مواجهیم. در فصل اول که اجرای برنامه روی دوش سیامک انصاری بود، همه‌چیز با ریتم تندتری پیش می‌رفت و هیجان برنامه به شدت بالاتر بود. حالا اما صحبت‌ها و شرح و بسط‌های علیخانی باعث شده جاهایی از برنامه ریتم بیفتد و از هیجان مسابقه کاسته شود. نکته بعدی اینکه علیخانی دیگر خودش را یک مجری ساده برنامه نمی‌داند. او با تمام عناوینی که در «جوکر» دارد مقابل شرکت‌کننده‌ها می‌ایستد و همین مسئله باعث شده خودش را در جایگاهی بالاتر از آنها ببیند و به جای یک رفتار دوستانه و بامزه، نگاهی از بالا داشته باشد. درصورتی که در برنامه‌ای مثل جوکر صمیمیت حرف اول را می‌زند. همین رفتار ساده که علیخانی خیلی وقت‌ها به خودش زحمت نمی‌دهد برای اعلام نتیجه وارد استودیو شود و با جمع همراهی کند، فاصله ایجاد می‌کند. او خیلی وقت‌ها از روی بالکن با آنها صحبت می‌کند و اجازه می‌دهد شرکت‌کننده‌ها برای برقرار کردن دیالوگ با او سرشان را بالا کنند تا اقتدارش بیشتر به چشم بیاید.

بسیاری معتقدند که علیخانی نگاه بالا به پایینی نسبت به شرکت‌کننده‌ها دارد.

شیوه داوری | «جوکر» یک مسابقه بامزه است که مبنایش روی خنده و شوخی و خوش‌گذرانی است. درست است که قوانین خاص خودش را دارد اما حال‌وهوای خوب در آن حرف اول را می‌زند. اگر به خاطر داشته باشید سیامک انصاری هم در فصل اول برنامه را با جدیت پیش می‌برد اما برای شرکت‌کننده‌ها کری نمی‌خواند، تهدیدشان نمی‌کرد و نهایتا فضا را طوری پیش می‌برد که همه با حال خوب از برنامه خارج شوند. علیخانی این جدیت را حفظ کرده اما صمیمیتی از خودش بروز نمی‌دهد که فضای جدی را تلطیف کند. خیلی وقت‌ها از او می‌شنویم که می‌گوید: «خیال می‌کنن من باهاشون شوخی دارم.» یا «فعلا کاری به کارشون ندارم راحت بخندن» یا «نه شوخی دارم، نه تعارف، نه مماشات» و … این اظهارنظرها شاید در ظاهر شوخ‌طبعانه به نظر برسند اما بیشتر از هرچیز نشان از این دارند که علیخانی می‌خواهد قدرتش را در مسابقه به رخ بکشد و مدام یادآوری کند که همه‌چیز در دستان اوست و حتی اگر اجازه می‌دهد کسی باز هم در مسابقه بماند به خاطر ندید گرفتن اوست.

با همه این اوصاف نمی‌توان از موفقیت برنامه «جوکر» چشم پوشید و آن را مسابقه‌ای خلاقانه و جذاب ننامید. با این حال بهتر بود علیخانی کماکان جایگاه مجری را در اختیار فردی دیگر می‌گذاشت و خودش کنترل و هدایت اوضاع را از دور به دست می‌گرفت تا چنین مشکلاتی هم پیش نیاید.

منبع خبر