با افراد دارای اختلال دو قطبی چگونه رفتار کنیم؟
اگر دوست یا عزیزی دارید که دارای اختلال دو قطبی است، می دانید که این شرایط می تواند یک چالش باشد و همانطور که می دانید رفتار با افراد دوقطبی به خصوص نزدیکان آسان نیست. رفتار های نامنظم و تغییرات شدید خلقی می تواند برای فرد مبتلا و همچنین اطرافیانش سخت باشد.
این راهنما به شما کمک می کند تا از چالش ها عبور کرده و از دوست یا یکی از اعضای خانواده خود پشتیبانی کنید.
چگونه می توانید به شخصی که دارای اختلال دو قطبی است کمک کنید؟
مقابله با فراز و نشیب های اختلال دوقطبی می تواند دشوار باشد و این فقط برای فرد مبتلا نیست. حالات و رفتارهای فرد مبتلا به اختلال دوقطبی بر همه اطرافیان، به خصوص اعضای خانواده و دوستان نزدیک تأثیر می گذارد. این مسئله می تواند رابطه و رفتار شما را با افراد دوقطبی تحت فشار قرار دهد و تمام جنبه های زندگی خانوادگی را مختل کند.
در طول یک دوره شیدایی، ممکن است مجبور شوید با رفتار های بی ملاحظه، درخواست های از روی عصبانیت، عصبانیت های فوران کننده و تصمیمات هیجانی کنار بیایید. هنگامی که شدت شیدایی کمتر می شود، اغلب مسئولیت مقابله با عواقب آن به عهده شما است. در طول دوره های افسردگی ممکن است مجبور شوید برای عزیزی که انرژی لازم برای انجام مسئولیت های خانه یا محل کار را ندارد، وقت بیشتری صرف کنید.
خبر خوب این است که اکثر افراد مبتلا به اختلال دوقطبی می توانند با درمان، دارو و حمایت مناسب خلق و خوی خود را تثبیت کنند. صبر، عشق و رفتار شما می تواند سهم قابل توجهی در درمان و بهبودی افراد دو قطبی داشته باشد. غالباً، فقط داشتن شخصی برای گفتگو می تواند در دیدگاه و انگیزه وی تفاوت ایجاد کند.
اما مراقبت از فرد مبتلا به اختلال دوقطبی در صورت عدم توجه به نیاز های خود، می تواند ضرر هم داشته باشد. بنابراین مهم است که تعادل بین حمایت از عزیز خود و مراقبت از خود را پیدا کنید.
راه های دیگر برای رفتار با افرادی که دارای اختلال دو قطبی هستند.
یادگیری در مورد اختلال دو قطبی. در مورد علائم و روش های درمانی و هر آنچه می توانید بیاموزید. هرچه اطلاعات بیشتری در مورد اختلال دو قطبی داشته باشید، برای کمک به عزیزانتان و نگه داشتن اوضاع در شرایط مجهز تر خواهید بود.
تشویق شخص برای کمک گرفتن. هرچه بیماری اختلال دو قطبی زودتر درمان شود، روند درمان آن بهتر است. بنابراین عزیز خود را ترغیب کنید که بلافاصله از متخصص کمک بگیرد. منتظر نمانید که ببینید آن ها بدون درمان بهتر می شوند یا خیر.
درک کردن آن ها. در صورت نیاز به دلداری، تشویق یا کمک به درمان، به دوست یا عضو خانواده خود اطلاع دهید که همیشه کنار او هستید. افراد مبتلا به اختلال دوقطبی اغلب تمایلی به درخواست کمک ندارند زیرا نمی خواهند باری بر دوش دیگران باشند. بنابراین به او یادآوری کنید که برایتان مهم است و هر کاری از دستتان بر می آید انجام می دهید.
نشان دادن صبر. بهبودی این افراد، حتی اگر فرد متعهد به درمان باشد به زمان نیاز دارد. انتظار بهبودی سریع یا بهبودی دائمی را نداشته باشید. برای بهبودی آن ها صبور باشید و خود را برای عقب نشینی ها و چالش ها آماده کنید. مدیریت رفتار با افراد دو قطبی یک فرایند مادام العمر است.
- اهمیت حمایت در بهبود اختلال دو قطبی: افراد مبتلا به اختلال دوقطبی وقتی حمایت اعضای خانواده و دوستانشان را داشته باشند بهتر عمل می کنند. آن ها تمایل دارند سریع تر بهبود یابند، دوره های جنون و افسردگی کمتری را تجربه کنند و علائم خفیف تری داشته باشند.
اختلال دو قطبی و خانواده
زندگی با شخصی که دارای اختلال دو قطبی است می تواند باعث استرس و تنش در خانه شود. علاوه بر چالش مقابله با علائم و عواقب رفتارهای عزیزتان، اعضای خانواده اغلب با احساس گناه، ترس، عصبانیت و درماندگی دست و پنجه نرم می کنند. در نهایت، فشار می تواند مشکلات جدی در روابط ایجاد کند. اما روش های بهتری برای کنار آمدن وجود دارد.
اولین قدم برای مقابله ای موفقیت آمیز با اختلال دو قطبی، یادگیری خانواده ها برای پذیرش بیماری و مشکلات آن است. وقتی احساس نا امیدی یا گناه می کنید، به یاد داشته باشید که اختلال دوقطبی تقصیر کسی نیست. پذیرش اختلال دوقطبی شامل پذیرفتن این واقعیت است که ممکن است اوضاع هرگز “طبیعی” نباشد.
درمان می تواند تفاوت زیادی برای عزیزان شما ایجاد کند، اما ممکن است تمام علائم یا اختلالات را بهبود نبخشد. برای جلوگیری از ناامیدی و رنجش، داشتن انتظارات واقع بینانه مهم است. انتظار بیش از حد از اعضای خانواده می تواند موجب شکست باشد. از طرف دیگر، انتظار کم نیز می تواند مانع بهبودی آن ها شود. بنابراین سعی کنید تعادل را پیدا کنید.
نکاتی برای کنار آمدن با اختلال دو قطبی در خانواده:
محدودیت های عزیز خود را بپذیرید. آن ها نمی توانند خلق و خوی خود را کنترل کنند. افراد دو قطبی نمی توانند کنترلی بر رفتار خود با دیگران داشته باشند یا ناگهانی از افسردگی خارج شوند. با کنترل خود ، قدرت اراده یا استدلال نه می توان بر افسردگی غلبه کرد و شیدایی. بنابراین گفتن “دیوانه نباش” یا “به نکات مثبت قضیه نگاه کن” به عزیز خود کمکی نخواهد کرد.
محدودیت های خود را بپذیرید. شما نمی توانید آن ها را از اختلال دو قطبی نجات دهید و همچنین نمی توانید او را مجبور کنید که مسئولیت بهتر شدن خود را به عهده بگیرد. شما می توانید حمایت کنید اما در نهایت، بهبودی به شخص مبتلا بستگی دارد.
استرس آن ها را کاهش دهید. استرس، اختلال دو قطبی را بدتر می کند. بنابراین سعی کنید راه هایی برای کاهش استرس در زندگی عزیزتان پیدا کنید. از آن ها سوال کنید چگونه می توانید در صورت لزوم برخی از مسئولیت های او را بر عهده بگیرید و داوطلب شوید. ایجاد و اجرای یک برنامه روزمره، با وقت های منظم برای برخاستن، غذا خوردن و خوابیدن نیز می تواند استرس خانواده را کاهش دهد.
آزادانه ارتباط برقرار کنید. برقراری ارتباط راحت و صادقانه برای کنار آمدن با اختلال دو قطبی در خانواده ضروری است. نگرانی های خود را به روشی مهربانانه در میان بگذارید. از عزیزتان احساسش را بپرسید و سعی کنید واقعا گوش دهید. حتی اگر با او مخالف باشید یا با گفته های او ارتباط برقرار نکنید.
حمایت از فرد مبتلا به اختلال دو قطبی
شما می توانید حرف هایی بزنید که برای او کمک کننده باشد مانند:
- ” تو در این شرایط تنها نیستی. من اینجا کنارت هستم. “
- ” من متوجه ام که این بیماری توست که باعث این افکار و احساسات می شود.”
- ” تو ممکن است اکنون حرفم را باور نکنی، اما احساسی که الان داری می تواند تغییر کند و تغییر خواهد کرد.”
- ” من ممکن است نتوانم دقیقاً احساس تو را درک کنم، اما من به تو اهمیت می دهم و می خواهم به تو کمک کنم.”
- ” تو برای من مهم هستی. زندگی تو برای من مهم است. “
متقاعد کردن فرد مبتلا به اختلال دو قطبی برای مراجعه به پزشک
جدا از حمایت عاطفی، بهترین راه برای کمک به افراد اختلال دو قطبی تشویق و حمایت از درمان است. اغلب اوقات، این موضوع می تواند بیش از آنچه به نظر می رسد چالش برانگیز باشد. از آنجایی که افراد مبتلا به اختلال دوقطبی از بینش کمی در مورد شرایط خود برخوردار هستند، مراجعه به پزشک برایشان آسان نیست. وقتی رفتارهای فرد مبتلا نشان می دهد که در دوره ی شیدایی است، احساس خوبی دارد و متوجه نمی شود مشکلی وجود دارد. وقتی عزیز شما افسرده است، ممکن است مشکلی را تشخیص دهد، اما اغلب انرژی لازم برای کمک گرفتن را ندارد.
اگر عزیز شما احتمال اختلال دو قطبی را تأیید نمی کند، در مورد آن بحث نکنید. این ایده ممکن است برای آن ها ترسناک باشد، بنابراین به حساسیت آن ها احترام بگذارید. به جای آن یک معاینه معمولی پزشکی یا مراجعه به پزشک برای یک علامت خاص مانند بی خوابی، تحریک پذیری یا خستگی را پیشنهاد کنید. سپس به طور خصوصی با پزشک تماس بگیرید و نگرانی های خود درباره اختلال دو قطبی را به پزشک بگویید.
اگر عزیز شما احتمال اختلال دو قطبی را تأیید نمی کند، در مورد آن بحث نکنید. این ایده ممکن است برای آن ها ترسناک باشد، بنابراین به حساسیت آن ها احترام بگذارید. به جای آن یک معاینه معمولی پزشکی یا مراجعه به پزشک برای یک علامت خاص مانند بی خوابی، تحریک پذیری یا خستگی را پیشنهاد کنید. سپس به طور خصوصی با پزشک تماس بگیرید و نگرانی های خود درباره اختلال دو قطبی را به پزشک بگویید.
حرف هایی که می تواند کمک کننده باشد:
- ” اختلال دو قطبی مانند دیابت یک بیماری واقعی است. این به درمان پزشکی نیاز دارد. “
- ” تو مقصر اختلال دو قطبی نیستی. تو باعث آن نشده ای که تقصیر تو باشد.”
- ” تو می توانی احساس بهتری داشته باشی. درمان های زیادی وجود دارد که می تواند کمک کند. “
- ” وقتی اختلال دوقطبی درمان نشود، معمولاً بدتر می شود.”
حمایت از این افراد در طول درمان اختلال دو قطبی
هنگامی که دوست یا عضو خانواده شما با مراجعه به پزشک موافقت کرد، می توانید با شریک شدن در درمان به او کمک کنید. حمایت شما می تواند در موفقیت آن ها در درمان تأثیر بسزایی ایجاد کند. بنابراین پیشنهاد کنید که به هر طریقی که عزیز شما می خواهد یا نیاز دارد با او همراه شوید.
کارهایی که می توانید برای حمایت از درمان و رفتار بهتر افراد اختلال دو قطبی انجام دهید: پزشکان و درمانگران واجد شرایط را پیدا کنید. قرار ملاقات تنظیم کنید و به این روند ادامه دهید. نظرات خود را به دکتر ارائه دهید. حالات رفتاری افراد مبتلا را کنترل کنید. در مورد داروهای آن ها اطلاعات کسب کنید. پیشرفت درمان را پیگیری کنید. مراقب علائم عود کردن بیماری باشید. پزشک را از مشکلات مطلع کنید.
عزیزان خود را به استفاده از داروهای اختلال دو قطبی تشویق کنید.
دارو از راهکار های اصلی درمان اختلال دو قطبی است و بیشتر افراد برای تنظیم خلق و خو و جلوگیری از عود مجدد به آن نیاز دارند. با وجود نیاز به دارو، بسیاری از افراد مبتلا به اختلال دو قطبی مصرف آن را متوقف می کنند. برخی ترک می کنند زیرا حال آن ها بهتر می شود، دیگران به دلیل عوارض جانبی و برخی دیگر به دلیل اینکه از علائم شیدایی لذت می برند دیگر دارو مصرف نمی کنند. مخصوصا افرادی که فکر نمی کنند مشکلی دارند مصرف دارو را قطع می کنند.
با تأکید بر اهمیت دارو و اطمینان از اینکه همه نسخه ها را طبق دستورالعمل مصرف می کنید، می توانید به عزیزان خود در این مسیر کمک کنید. همچنین او را تشویق کنید که در مورد هرگونه عوارض جانبی آزار دهنده با پزشک خود صحبت کند.
اگر دوز دارو خیلی کم یا خیلی زیاد باشد، عوارض جانبی بسیار ناخوشایندی خواهد داشت. اما تغییر در نوع دارو یا دوز دارو ممکن است مشکل را حل کند. به عزیزان خود یادآوری کنید که قطع ناگهانی دارو خطرناک است.
مراقب علائم هشدار دهنده عود اختلال دو قطبی باشید.
حتی اگر رفتار و گفته های افراد دو قطبی متعهد به درمان باشد، ممکن است مواردی وجود داشته باشد که علائم آن ها بدتر شود. در صورت مشاهده علائم نگران کننده یا تغییرات خلقی، بلافاصله اقدام کنید. علائم دو قطبی در حال ظهور را به عزیزان خود گوشزد کرده و به پزشک اطلاع دهید. با مداخله سریع، ممکن است بتوانید از بروز کامل یک دوره شیدایی یا افسردگی جلوگیری کنید.
علائم و نشانه های هشدار دهنده شیدایی:
- کمتر خوابیدن
- خلق و خوی عصبانی
- بی قراری
- سریع صحبت کردن
- افزایش سطح فعالیت
- تحریک پذیری یا پرخاشگری
علائم و نشانه های هشدار دهنده افسردگی:
- خستگی و بی حالی
- بیشتر خوابیدن
- اشکال در تمرکز
- از دست دادن علاقه به فعالیت
- کناره گیری از دیگران
- تغییر در اشتها
کنار آمدن با شیدایی و افسردگی (نکاتی برای خانواده و دوستان):
اگر جلوگیری از عود مجدد بیماری آن ها امکان پذیر نیست، مواردی وجود دارد که می توانید برای مقابله با آن در یک دوره شیدایی یا افسردگی انجام دهید.
علائم دو قطبی را شخصی نکنید. افراد مبتلا وقتی در بحبوحه یک دوره ی سخت دوقطبی هستند غالباً چیزهایی را می گویند که آسیب زننده یا شرم آور باشد. هنگام شیدایی، عزیز شما ممکن است بی پروا، بی رحم، منتقد و پرخاشگر باشد. هنگام افسردگی، ممکن است طرد کننده، تحریک پذیر، بدخلق و همراه با رفتار های خصومت آمیز باشند. سعی کنید به یاد داشته باشید که این علائم بیماری روانی عزیز شما است، نه نتیجه خودخواهی یا عدم بلوغ.
آماده رفتارهای مخرب باشید. در هنگام شیدایی یا افسردگی، افراد مبتلا به اختلال دو قطبی ممکن است به شیوه های مخرب یا بی مسئولیتی رفتار کنند. برنامه ریزی قبلی برای نحوه مدیریت چنین رفتاری می تواند کمک کند. وقتی حال ابن افراد خوب است، با آن ها درباره یک قرارداد درمانی مذاکره کنید که به شما اجازه دهد قبل از تشدید علائم، از آن ها محافظت کنید. اقدامات خاصی که می توانید انجام می دهید، مانند گرفتن کارت های اعتباری یا کلید های اتومبیل از او، همراهی او در رفتن به مطب پزشک یا مسئولیت امور مالی خانه با یکدیگر موافقت کنید.
بدانید در شرایط بحرانی چه باید کرد. برنامه ریزی قبلی برای مواقع بحرانی مهم است که بتوانید در زمان بروز شرایط سریع و موثر عمل کنید. حتماً لیستی از اطلاعات تماس اضطراری از پزشکان، درمانگران و سایر دوستان یا اعضای خانواده که به شما کمک می کنند، تهیه کنید. همچنین آدرس و شماره تلفن بیمارستانی را که در صورت لزوم شخص بیمار را به آنجا ببرید، وارد لیست کنید.
در موارد اضطراری با 110(یا شماره خدمات اضطراری کشور خود) تماس بگیرید. اگر فرد مبتلا به اختلال دو قطبی قصد خودکشی دارد یا خشن است، سعی نکنید این وضعیت را به تنهایی کنترل کنید. اگر نگران هستید که عزیز شما ممکن است به شما آسیب برساند، با پلیس تماس بگیرید.
حمایت از شخصی که جنون دارد:
- وقت خود را با آن ها بگذرانید. افرادی که در دوران شیدایی هستند اغلب احساس جدا شدن از افراد دیگر را دارند. حتی گذراندن زمانی کوتاه با آن ها کمک کننده است. اگر این افراد انرژی زیادی دارد، با هم قدم بزنید. این اجازه می دهد تا آن ها هم در حرکت باشد و هم احساس خود را با شما به اشتراک بگذارد.
- صادقانه به سوالات پاسخ دهید. در طول یک دوره شیدایی با فرد مبتلا مشاجره و بحث نکنید. سعی کنید از مکالمه شدید خودداری کنید.
- هیچ نظری را به خود نگیرید. در طول دوره های شیدایی، این افراد ممکن است چیزهایی را بیان کنند که به دور از شخصیت شما باشد، از جمله تمرکز روی جنبه های منفی دیگران. سعی کنید از بحث و جدال اجتناب کنید.
- وعده های غذایی و نوشیدنی هایی با مصرف آسان برای خوردن آن ها تهیه کنید. نشستن برای صرف یک وعده غذایی برای شخصی که در دوران شیدایی است اغلب دشوار است. بنابراین سعی کنید به طور مثال ساندویچ، سیب، چوب شور پنیری و آب میوه به او بدهید.
- از قرار دادن عزیز خود در معرض فعالیت و تحریک زیاد خودداری کنید. بهتر است محیط اطراف را تا حد ممکن ساکت نگه دارید.
- به عزیز خود اجازه دهید هر زمان که ممکن است بخوابد. در دوره های پرانرژی، خواب دشوار است اما چرت کوتاهی که در طول روز دارد، می تواند به شما کمک کند. بعضی اوقات ممکن است فردی که شیدا است فقط بعد از چند ساعت خواب احساس آرامش کند.
مراقبت از خود هنگامی که یکی از عزیزان شما دچار اختلال دو قطبی است.
هنگام حمایت و رفتار صحیح با افراد دو قطبی، نادیده گرفتن نیازهای خود آسان است. اما اگر از خود مراقبت نکنید خطر فرسودگی برایتان وجود دارد و این به شما یا عزیز شما کمک نمی کند. وقتی هم از نظر عاطفی و هم از نظر جسمی از خود مراقبت می کنید، می توانید استرس مراقبت از فرد مبتلا را بهتر مدیریت کنید و انرژی لازم برای حمایت از بهبودی عزیزتان را خواهید داشت.
بر زندگی خود تمرکز کنید. حمایت از عزیزتان ممکن است شامل برخی از تغییرات در زندگی شما باشد. اما اطمینان حاصل کنید که اهداف و اولویت های خود را فراموش نمی کنید و فکر کردن به چگونگی رفتار با افراد دو قطبی تاثیر منفی روی زندگی تان نگذارد. از دوستی ها، برنامه ها یا فعالیت هایی که باعث شادی شما می شوند، دست نکشید.
پشتیبانی بخواهید. برخورد با بیماری شیدایی یکی از عزیزان می تواند دردناک و منزوی کننده باشد. اطمینان حاصل کنید که از حمایت عاطفی لازم برای کنار آمدن با این موضوع برخوردار هستید. با شخصی که به او اعتماد دارید در مورد آنچه که گذراندید صحبت کنید. همچنین می توانید به درمان مشکلات خود به مشاوره مراجعه کنید یا به یک گروه حمایت کننده بپیوندید.
حد و مرز تعیین کنید. در مورد میزان مراقبتی که می توانید بدون احساس خستگی و رنجش انجام دهید، واقع بین باشید. برای آنچه مایل و قادر به انجام آن هستید محدودیت هایی تعیین کنید و به آن ها پایبند باشید. اجازه ندهید اختلال دو قطبی زندگی شما را در دست بگیرد.
استرس را مدیریت کنید. استرس به بدن و ذهن آسیب می رساند، بنابراین روش هایی برای کنترل آن پیدا کنید. مطمئن شوید که درست غذا می خورید و خواب کافی دارید و ورزش می کنید. همچنین می توانید با تمرین تکنیک های آرام سازی مانند مدیتیشن، استرس خود را کنترل کنید.
منبع: helpguide.org
