بیماری پارکینسون چیست؟ علائم، عوارض و راه های درمان آن

پارکینسون چیست؟

بیماری پارکینسون به نام پزشک انگلیسی جیمز پارکینسون است که اولین توضیحات را درمقاله ای درمورد فلج لرزان در سال 1817 منتشر کرد. بیماری پارکینسون یک اختلال تحلیل کنننده طولانی مدت درسیستم عصبی مرکزی است که عمدتا برسیستم حرکتی تأثیرمی گذارد.

علائم و نشانه های بیماری پارکینسون

علائم این بیماری درنتیجه ی مرگ سلول های ماده سیاه، منطقه ای میانی از مغزاست که منجر به نقص دوپامین می شود.

چهار علائم حرکتی در پارکینسون

علائم معمولاً به آهستگی ظاهر می شوند و با بدترشدن بیماری، علائم حرکتی شایع تر می شوند.

آشکارترین علائم اولیه: لرزش، کندی حرکت، گرفتگی عضله و مشکل در راه رفتن است، اما مشکلات شناختی و رفتاری نیز ممکن است رخ دهد.

لرزش

رایج ترین علامت بروز لرزش دست در حالت استراحت است. این نوع فقط در یک دست ظاهر می شود و در نهایت با پیشرفت بیماری روی هر دو دست تأثیرمی گذارد.

فرکانس لرزش بین 4 تا 6 هرتز (چرخه در ثانیه) است. یکی از نشانه های لرزش، تمایل انگشت اشاره و انگشت شست به لمس و انجام حرکت دایره ای با هم است.

کندی حرکت

شخص بیماربه دلیل اختلالات در برنامه ریزی حرکتی، درطول روند حرکت از شروع حرکت تا پایان حرکت، با مشکلاتی همراه است. این باعث می شود تا شخص نتواند به طور هم زمان دو فعالیت حرکتی را انجام دهد و این توسط استرس عاطفی یا بیماری های هم زمان بدترمی شود.

به طور باور نکردنی، بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون اغلب می توانند به راحتی از پله ها بالا بروند حتی راحت تر از یک سطح صاف و یا دوچرخه سواری کنند.

سفتی یا گرفتگی عضله

در پارکینسونیسم، گرفتگی می تواند یک نواخت باشد، گرفتگی ممکن است با درد مفصل همراه باشد. چنین دردی یکی ازنشانه های اولیه این بیماری است.

در مراحل اولیه بیماری پارکینسون، سفتی اغلب نامتقارن است و تمایل دارد که عضلات گردن و شانه را قبل ازعضلات صورت و دیگراندام ها تحت تأثیر قرار دهد. با پیشرفت بیماری، سفتی به طور معمول بر کل بدن تأثیر می گذارد و توانایی حرکت را کاهش می دهد.

مشکل در راه رفتن

بی ثباتی وضعیت درمراحل بعدی بیماری قابل مشاهده است که منجر به اختلال در تعادل و افتادن مکرر و در نتیجه منجر به شکستگی استخوان شده و شخص بیمار اعتماد به نفس خود را ازدست داده و دیگر قادر به حرکت نمی باشد.

بی ثباتی اغلب در مراحل اولیه وجود ندارد، تعداد سقوط ها مربوط به شدت بیماری پارکینسون می باشد.

عوارض بیماری پارکینسون

• 78٪ از افراد بیمار به زوال عقل مبتلا هستند. شیوع زوال عقل با افزایش سن و در مراحل پیشرفته بیماری شایع می شود.
• بیش ترین مشکلات خلقی، بی علاقگی، اضطراب و افسردگی است. از اختلال اضطراب عمومی گرفته تا هراس اجتماعی، اختلالات وحشت و اختلالات وسواسی و …
• اختلال خواب ازدیگرعوارض این بیماری است و می تواند با دارو ها بدترشود. علائم می تواند به صورت خواب آلودگی در روز یا بی خوابی بروز کند.
• تغییرات در سیستم عصبی خود مختارمی تواند منجر به افت فشار خون در هنگام ایستادن، تعریق بیش از حد، بی اختیاری ادرار و تغییرعملکرد جنسی شود.
• یبوست و اختلال در تخلیه معده (عدم تحرک معده) می تواند به حدی شدید باشد که موجب ناراحتی شود.
• تغییرات در درک ممکن است شامل اختلال در حس بویایی، اختلال در بینایی، درد و گز گز و بی حسی باشد.
• این بیماری می تواند باعث اختلالات اعصاب و روان شود که ممکن است از خفیف تا شدید باشد. این بیماری شامل اختلالات شناختی، خلقی، رفتاری و فکری است.

علل بیماری پارکینسون

درحالی که علت بیماری پارکینسون ناشناخته است، اعتقاد بر این است که هم عوامل ارثی و هم عوامل محیطی می تواند باعث این عارضه باشد.

1.عوامل ارثی (ژنتیکی)

جهش های ژنی در پارکینسون مهم هستند زیرا پروتئین رمزگذاری شده در این ژن، آلفا- سینوکلئین، جزاصلی بدن است که در مغزافراد مبتلا به پارکینسون، تجمع می یابد. حدود 5٪ از افراد مبتلا به پارکینسون به علت جهش ژنتیکی می باشند. در صورت وجود این جهش ها خطر ابتلا به پارکینسون 20-30 برابرافزایش می یابد.

تحقیقات نشان می دهد که پارکینسون بستگی به عوامل ژنتیکی و محیطی دارد. حدود 15٪ از این بیماران افرادی هستند، دارای بستگان درجه یک که به این بیماری مبتلا هستند. 5-10٪ از افراد مبتلا به پارکینسون به دلیل جهش در یکی از چندین ژن خاص اتفاق می افتد.

2.عوامل محیطی

• هم چنین افرادی که در معرض آفت کش های خاص هستند.
• در افرادی که قبلاً از ناحیه سر آسیب دیده اند، خطر افزایش می یابد، در حالی که در افراد سیگاری و قهوه یا چای خواران خطر کمتری وجود دارد.

بیماری پارکینسون به طور معمول در افراد بالای 60 سال رخ می دهد که حدود یک درصد از آن ها مبتلا هستند. اگر این بیماری درافراد قبل از 50 سالگی مشاهده شود، به آن پارکینسون زود رس گفته می شود.

چگونگی تشخیص بیماری پارکینسون

عمدتاً براساس علائم انجام می شود، گاهی جهت اطمینان از رد سایر بیماری های مشابه آزمایشاتی مانند آزمایش خون و تصویر برداری عصبی تجویز می شود. این بیماری را از سایر بیماری های تخریب عصبی مانند بیماری آلزایمر که مغز پروتئین تاوا را تجمع می دهد، متمایز می کنند.

درمان بیماری پارکینسون

دارو ها

هیچ درمانی برای پارکینسون وجود ندارد، هدف درمان بهبود علائم است. درمان اولیه معمولاً با داروی لوودوپا (L-DOPA) انجام می شود و درصورت کم شدن اثر لوودوپا، دوپامین دنبال می شود.

لوودوپا

علائم حرکتی پارکینسون نتیجه کاهش تولید دوپامین در مغزاست. دوپامین از سد خونی – مغز عبور نمی کند، بنابراین نمی توان آن را به عنوان دارویی برای تقویت سطح دوپامین تخلیه شده مغز مصرف کرد. با این حال پیش ماده دوپامین، لوودوپا، می تواند به مغزمنتقل شود و در آنجا به دوپامین تبدیل شود، تجویز لوودوپا به طور موقت علائم حرکتی پارکینسون را کاهش می دهد.

لوودوپا بیش تر از 40 سال است که بیشترین استفاده را برای درمان دارد. با پیشرفت بیماری، این دارو ها از اثر کمتری برخوردار می شوند، درعین حال یک اثرجانبی ایجاد می کنند.

جراحی

دربرخی موارد که دارو ها بی اثرهستند، از جراحی برای قرار دادن میکرو الکترود ها برای تحریک عمقی مغز استفاده شده است. دلایل کمتری در مورد درمان اختلالات خواب و مشکلات عاطفی وجود دارد. متوسط ​​عمر برای کسانی که پس از تشخیص امید به زندگی دارند بین 7 تا 15 سال است.